Segjum já við Icesave - losnum við óvissuna sem Bretar og Hollendingar halda okkur í.

Hvort er betra að komast lífs af úr umferðarslysi, undan bíl sem braut á þér, heldur en vera dauður, en í rétti?  Einhvernveginn þannig blasa valkostirnir í Icesave-málinu við mér.  Sú frestun málsins og sú óvissa sem við köllum yfir okkur, með því að hafna Icesave, kemur einungis sjálfum okkur í koll.  Mögulegur ávinningur er fljótur að tapast, standi óvissan áfram, þó ekki verði nema fáein misseri.  Bretar og Hollendingar hafa það í hendi sér hvort óvissunni ljúki eða ekki.  Um það höfum við ekkert að segja, ef við höfnum samningum.  Við getum aftur á móti lokið óvissunni ef við samþykkjum samninginn.               Sjálfsblekking er óheppilegur förunautur                                                                         Minn góði félagi frá árunum á Dagblaðinu sáluga, Hallur Hallson skrifaði í Mbl. nýlega og kvað mig, fara með fleipur í pistli mínum, þar sem ég lýsti stuðningi mínum við Icesave.  Því til sannindamerkis vitnaði hann í símtal íslenska og breska fjármálaráðherrans frá fyrstu dögum hrunsins þar sem Íslendingar telja sér ekki skylt að borga Icesave.  Ég ber ekki brigður á það símtal, en það var aðeins hluti þeirra samskipta sem fram fóru um málið og því miður ekki sú niðurstaða sem við hefðum kosið að sjá.  Því get ég enn, með góðri samvisku, fullyrt að allir íslenskir ráðherrar og embættismenn, sem að Icesave málinu hafa komið, hafa lofað Bretum og Hollendingum því að um málið yrði samið, sama hvernig reynt er að rýna í símtöl ráðamanna frá þessum tíma og fá annað út.  Eins mikið og ég vildi trúa því að málin standi eins og Hallur lýsir þeim þá er það einfaldlega ekki rétt.  Það sem fram fór í símtali á fyrri stigum málsins, varð ekki niðurstaðan, heldur urðu þessi sömu ráðamenn á seinni stigum sammála um að réttast væri að semja.  Við þá niðurstöðu hefur síðan verið glímt og farsælast að viðurkenna það sem miður fór í stað þess að lifa í sjálfsblekkingu.